Αν και τα cd τους έχει τύχει να μην βγαίνουν για μέρες από το cdplayer μου,
τους Imam Baildi δεν είχε τύχει ποτέ να τους συναντήσω συναυλιακά. Μάλλον
ήταν ένα λάθος συγκυριακό, αλλά σίγουρα λάθος, δεδομένου ότι αυτή η
μπάντα με το όνομα-φαγητό κατάφερε, μέσα στη δίνη των πολιτικών εξελίξεων
και της καταστροφολογίας που έχει κυριεύσει τις ζωές μας, να βρει μία σπίθα
αισιοδοξίας μέσα μας και ν’ ανάψει τη φωτιά του ελληνικού κεφιού που έχουμε χάσει!
Μέσα στην κατάμεστη Τεχνόπολη, οι μουσικοί των Imam Baildi μας μετέφεραν στον κόσμο τους, δηλαδή στον
κόσμο όπου μπορείς να αναμίξεις διαφορετικά μουσικά είδη, να πειραματιστείς με τα ηχοχρώματα και τις
τεχνικές των οργάνων, να μπλέξεις ακουστικό και ηλεκτρικό ήχο, παλιές και νέες φωνές για να δημιουργήσεις
κάτι καινούργιο. Μουσικές που πολλές φορές είναι τόσο σύνθετες, που αδυνατείς να παρακολουθήσεις
ταυτόχρονα σε ένα κομμάτι όλα τα μουσικά είδη που ακούς, ενώ δυσκολεύεσαι κάποιες φορές και να τα
χορέψεις! Ροκ ή ρούμπα, τσιφτετέλι ή ραπ;!
Η ουσία του πράγματος είναι ότι με τα γνωστά και άγνωστα τραγούδια τους μας μετέφεραν σ’ ένα
κλίμα παλιάς και ωραίας διασκέδασης. Αρχικά ακούστηκαν Η ζωή μας είναι λίγη, το γνωστό τηλεοπτικό
Μουρμούρα, το ολόδικό τους Σημείωμα, η γνωστότερη διασκευή τους Ακρογιαλιές δειλινά, αλλά και το
Δεν θέλω πια να ξαναρθείς και με αφορμή το Busca ritmo ο MC Yinka ξεκίνησε το παιχνίδι του με το
κοινό, έδωσε σήμα για χέρια ψηλά, για κύμα, για να διώξουμε το κακό (!!!) και μας ξεσήκωσε όλους σ’
ένα πανηγύρι χαράς.
Στη συνέχεια η Ρένα Μόρφη παρουσίασε ένα λαϊκό πρόγραμμα και χάρη στην άλλη της περσόνα, «τη
ζαργάνα του Παγασητικού», τη «Σούλη Ανατολή» μας ταξίδεψε πίσω στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60.
Το σόου της με το λαμέ μαύρο φόρεμα, το νάζι και τις κινήσεις της, τα λόγια που «έντυσαν» τα κενά,
ήταν απολαυστικό, αλλά το ίδιο και οι ερμηνείες της στα Γλυκιά μου αγάπη (Μέσα στον κόσμο έμεινα
μόνη), Μείνε αγάπη μου κοντά μου, Είσαι η ζωή μου, Το ‘πες και το ‘κανες – με λάτιν κρουστά να
συνοδεύουν παρακαλώ -, Προσευχή και την ρεμπέτικη Μάγκισσα (Ντυμένη σαν αρχόντισσα).
Το πρόγραμμα συνέχισε ο MC Yinka, με την αστείρευτη διάθεσή του, ραπάροντας με τον Ορέστη
Φαληρέα και με την συνδρομή της Ρένας Μόρφη, άλλαξαν τελείως ύφος στα επόμενα τραγούδια,
Photo © Evan. Maragkoudakis
Πασατέμπος, Χάρτινα, Το δικό σου το μαράζι, που διέφεραν ακόμα κι από τις αντίστοιχες διασκευές των
δίσκων τους.
Για φινάλε ακούσαμε το Χόρεψε μου τσιφτετέλι της Ρόζα Εσκενάζυ, για άλλη μια φορά το ανεβαστικό
Ακρογιαλιές δειλινά, το πονεμένο Τα παιδιά της γειτονιάς σου και μία ταιριαστή μείξη του Ταξίδεψέ με
του MC Yinka και του Πόσο λυπάμαι.
Πέρα από τις ερμηνείες στα φωνητικά της υπέροχης Ρένας Μόρφη, του πληθωρικού MC Yinka και του
ευρηματικού Ορέστη Φαληρέα, ιδιαίτερη μνεία αξίζει σε κάθε μουσικό που ανέβασε πραγματικά σε
άλλο επίπεδο τη συναυλία αυτή και αποτελούν ένα σύνολο δεξιοτεχνών που απογείωσε το καλλιτεχνικό
αποτέλεσμα. Ο Γιάννης Δίσκος έπαιξε σαξόφωνο σαν κλαρίνο (!!), ο Αλέξης Αραμπατσάκος
ασταμάτητος έδωσε ρέστα με το μπουζούκι του, ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα
σαν ρεμπέτης και σαν ροκάς (!), ο Carlos Menendes συγκέρασε τους λάτιν ρυθμούς του στα κρουστά με
σχεδόν όλα τα μουσικά είδη που ακούστηκαν επί σκηνής, ενώ ο Λύσανδρος Φαληρέας έπαιξε πλήκτρα,
ντραμς και κρουστά χορεύοντας!
Οι Imam Baildi, πέρα από το ότι μας προσέφεραν ένα εξαιρετικό μουσικό προϊόν, πέρα από το ότι μας
χάρισαν ένα δίωρο ευθυμίας και ουσιαστικής ψυχαγωγίας σε μία δύσκολη χρονική στιγμή, θεωρώ ότι το
σημαντικότερο είναι ότι εκπαιδεύουν τη νέα γενιά Ελληνίδων και Ελλήνων, δίνοντας τους την αφορμή
για να ανακαλύψουν και να αγαπήσουν τραγούδια και καλλιτέχνες που κρύβονται στο παρελθόν μας,
ενώ για τους μεγαλύτερους σίγουρα μας δίνουν το έναυσμα να θυμηθούμε και να (ξανά)
τραγουδήσουμε αυτά τα μικρά διαμαντάκια.
Σας ευχαριστούμε.
Πηγή: MusicPaper
